Τον Νοέμβριο του 2008, ο τομέας της Διεθνούς Ένωσης Τηλεπικοινωνιών-Ραδιοεπικοινωνιών (ITU-R) καθ
όρισε ένα σύνολο απαιτήσεων για πρότυπα 4G, που ονομάστηκε προδιαγραφή International Mobile Telecommunications Advanced (IMT-Advanced), ορίζοντας απαιτήσεις ταχύτητας αιχμής για την υπηρεσία 4G στα 100 megabit ανά δευτερόλεπτο (Mbit / s) (= 12,5 megabyte ανά δευτερόλεπτο) για επικοινωνία υψηλής κινητικότητας (όπως από τρένα και αυτοκίνητα) και 1 gigabit ανά δευτερόλεπτο (Gbit / s) για επικοινωνία χαμηλής κινητικότητας (όπως πεζοί και σταθεροί χρήστες). [1]
Δεδομένου ότι οι εκδόσεις πρώτης έκδοσης Mobile WiMAX και LTE υποστηρίζουν πολύ μικρότερο ρυθμό bit 1 Gbit / s, δεν είναι πλήρως συμβατές με το IMT-Advanced, αλλά συχνά φέρουν την επωνυμία 4G από τους παρόχους υπηρεσιών. Σύμφωνα με τους χειριστές, μια γενιά του δικτύου αναφέρεται στην ανάπτυξη μιας νέας τεχνολογίας μη συμβατής προς τα πίσω. Στις 6 Δεκεμβρίου 2010, η ITU-R αναγνώρισε ότι αυτές οι δύο τεχνολογίες, καθώς και άλλες τεχνολογίες πέραν-3G που δεν πληρούν τις απαιτήσεις IMT-Advanced, θα μπορούσαν ωστόσο να θεωρηθούν "4G", υπό την προϋπόθεση ότι αντιπροσωπεύουν πρόδρομους σε συμβατές με το IMT-Advanced εκδόσεις και "ένα ουσιαστικό επίπεδο βελτίωσης της απόδοσης και των δυνατοτήτων σε σχέση με τα αρχικά συστήματα τρίτης γενιάς που έχουν αναπτυχθεί τώρα". [2]
Το Mobile WiMAX Release 2 (επίσης γνωστό ως WirelessMAN-Advanced ή IEEE 802.16m ) και το LTE Advanced (LTE-A) είναι συμβατές με IMT-Advanced εκδόσεις των δύο παραπάνω συστημάτων, τυποποιημένες κατά την άνοιξη του 2011, [ παραπομπή απαιτείται ] και πολλά υποσχόμενη ταχύτητες της τάξης του 1 Gbit / s. Οι υπηρεσίες αναμένονταν το 2013.
